Maç 90 Dakika

Bir önceki yazıda moralman çökmüş bir adam portesi izlemiştiniz.Lakin bir gerçeği unutmuşum. Voodoo girl oraya girdiği yorumda futbol hayatın ta kendisi demiş.Hakkaten de öyle. Maçın 90 dakika olduğunu unutmuşum dostlar..

Bahsettiğim üzere formasyon derslerinin ikisinden kalmıştım. Son bir ümitle bir hocadan yardım bekledik. Sağolsun, o da olumlu döndü bu isteğimize. Demek ki hocanın gözünde iyi bir izlenim uyandırmışız. Tarif edilemeyecek duygular yaşıyorum iki gündür. Euro 2008'deki Türk Milli Takımı gibiyim adeta. Maçın son dakikalarında bir gol yedim. Kelimenin tam manasıyla çöktüm. Daha sonra son bir ümit diye topu santraya koyduk, şansımızı denedik ve top ağlarda..Şimdi skor 1-1.

Bu Cuma günü tek ders sınavına gireceğim. Bunca emeğimin ve hocanın kıyağı boşa gitmez umarım.. Hani sürekli "No Pain No Gain" diyorum ya..Hakkaten de acı yoksa, kazanç da yok bu hayatta. Bunu bir kez daha tecrübe ettim.. Şimdi bu iki mesajı ardı ardına okuyan kimseler için çok garip bir deneyim olmuştur bu durum...ama siz bir de bu iki olayın başrolündeki bendeniz Ortega efendinin neler hissettiğini bilseniz...Empati falan hak yalan olur..

Cuma ola hayrola...

Not: Duygusallığıyla meşhur bir milletin sıradan bir bireyi olarak, daha az yazma kararımı gözden geçirmeliyim sanırım. Ulan birden mutlu mesut oldum iyi mi? Mutluyum, mutlusun, mutlu..Mutlu Akü